Rhythm and Blues (R&B) is de verzamelnaam voor de muziek van zwarten in de VS tijdens de jaren 1940/1950, waaruit later de doo-wop en rockmuziek is ontstaan. R&B is een begrip dat werd geïntroduceerd door het Amerikaans weekblad voor de muziekindustrie, Billboard Magazine. Het blad werd 126 jaar geleden (in 1894 door William Donaldson & James Hennegan) opgericht als Billboard Advertising en wou het begrip “race music”, dat aanstootgevend werd bevonden, vervangen. Uit een allegaartje van uiteenlopende muziekgenres als gospel, boogiewoogie, jazz en blues ontwikkelde zich een nieuw soort van dansbare muziek, die eerst met het racistische begrip "race music" werd omschreven. De typische instrumenten van het genre waren de trompet, de saxofoon en de elektrische gitaar. Als dansmuziek loste de R&B de swing af. De belangrijkste vertegenwoordigers van het genre waren aanvankelijk T-Bone Walker, Muddy Waters en B.B. King. Zij werden opgevolgd door meer door de gospel beïnvloede musici als Aretha Franklin, Ray Charles en Wilson Pickett of door meer naar de rock 'n' roll neigende musici als Fats Domino en Chuck Berry.

 “To make people DANCE and ENJOY!!...“

Koko-Mojo Records maakt deel uit van Rockstar Records Limited, opzich een divisie van de Rockstar Records label group) en is gevestigd in Cork, IE. Lang voordat deze markt werd overspoeld door goedkope copycat-releases van lage kwaliteit, stond Rockstar Records samen met ACE Records en Bear Family Records bekend om hun heruitgaven van hoge kwaliteit en hun “KILLER-NO-FILLER” ideologie.

Het doel van Koko-Mojo Records is heel simpel: onder de noemer Blues/R&B dansbare muziek uit de jaren 1950 uitbrengen! Hun compilaties zijn samengesteld door dj's en hun belangrijkste doel is om je te laten dansen: “From Argentina via Los Angeles to Ireland from Blues to Hillbilly and Rockabilly...”. Er dient hierbij opgemerkt te worden, dat er een verschil is tussen de originele R&B (een term die uit de jaren 1940 stamt en die staat voor stevige, rauwe muziek) en de hedendaagse (een genre dat er wel wat van wegheeft, maar dat over het algemeen veel zoetsappiger is).

De ‘Southern Bred Tennessee & Arkansas’ reeks, die door de Duitse DJ Mark Armstrong werd samengesteld, graaft in het ieder deel verder in de geschiedenis van deze na-oorlogse, bijna hoofdzakelijk Afro-Amerikaanse zwarte muziek. De blues die meer elektrisch werd, maakte ook meer gebruik van de piano, om er het ritme in te houden. De tracks op het album zijn een verzameling van blues rockers, piano en gitaar R&B, R’n’R en Doo-Wop muziek.

KMCD #91 ‘SOUTHERN BRED, VOL. 25: ‘NO BLOW, NO SHOW’

Op ‘Southern Bred Tennessee & Arkansas – Vol. 25: NO BLOW, NO SHOW’ staan de gebruikelijke 28 tracks met evenveel namen van artiesten en bands, sommigen bekend en andere wat minder bekend, maar alle artiesten staan klaar “om het ritme levend te houden…”.

De kop wordt eraf gebeten met “Hello” door The Sherman Williams Orchestra, met Ed Skippy Brooks achter de piano en zangeres Iona Wade achter de microfoon. Little Wilie John neemt het over op Leave My Kitten Alone” en “Don’t Play with Love”, Bobby “Blue” Bland op “No Blow, No Show”, de veelzeggende titelsong en “Good Lovin’” en, Crown Prince Waterford met de boogie “Strange Woman’s Boogie” en “Love Awhile”. Op de tweede track is de (alt) sax solo van Donalt Hill. De populaire Big Maybelle met het exotische “I’ve Got a Feeling” en op het zwoele “One Monkey Don’t Stop No Show” samen met het Leroy Kirkland Orchestra. Johnny “T” Wright, hij maakte even nog deel uit van de Ike Turner Band, werd muzikant na fysieke problemen als metaal berwerker. Hij laat zich horen met “Look at that Chick”. Het is dan de beurt aan Roscoe Shelton met een cover van eenb Lillian Offit hit, “Miss You So”. Een van de “groten” op de track list is hier opnieuw Sister Rosetta Tharpe. Zij doet “This Train” met het Sam Price Trio en de Texaanse saxofonist Samuel Blythe Price. Jimmy Witherspoon met het Buddy Floyd Orchestra volgen al met “Take Me Back Baby”, The Delegates met het Al Smith’s Orchestra “I’m Gonna Be Glad” en Brownie McGhee met “Anna Mae”. Shake Jake zet een geslaagde versie van “Worried Blues” van James D. Harris neer. The Leap Frogs (what’s in a name?) met Louis Campbell op harmonica doen hun vuile was op “Dirty Britches” en Red Saunders doet het op de afsluiter, “Hambone” met The Hambone Kids en de erg jonge zangeres Dolores Hawkins.    

De ‘SOUTHERN BRED’ compilatiealbums van Koko-Mojo Records met originele nummers uit midden jaren 1950, staan voor swing en stevige, rauwe en swingende R&R. De albums archiveren een deel van de muziekgeschiedenis van vooral zwarte muzikanten in Amerika, die de basis is van wat nu wereldwijd vele muzikanten aanvuurt om te spelen en vele muziekliefhebbers boeit…” (ESC, ROOTSTIME-BE)

Eric Schuurmans